U het u dubbele sekuriteitstoets vergeet

Opsomming Net drie jaar voor die ineenstorting van die Sowjetunie het die Britse historikus Phillip Knightly 'n onkonvensionele geskiedenis van westerse spioenasie gepubliseer, getiteld The Second Oldest Profession. Die titel het die smerigheid van spioenasie slim gerangskik, net weg van die vuil geheime van prostitusie (die oudste beroep) en het een van die boek se sentrale tesisse voorspel. Die geheime geskiedenis van intelligensiegemeenskappe, voer Knightly aan, bly onvertel, nie omdat dit uit geklassifiseerde materiaal bestaan ​​nie. Die geskiedenis bly onvertel, voer hy aan, omdat dit bestaan ​​uit onindrukwekkende, oordrewe suksesse wat gepaard gaan met tallose mislukte optredes en omdat 'n volledige kritiese beoordeling van hierdie geskiedenis die einste regverdiging vir die bestaan ​​van intelligensiegemeenskappe as sodanig sou teëwerk. Alhoewel 'n twyfelagtige gebruik van die sluier van nasionale veiligheid beslis 'n aanneemlike rede is dat hierdie geskiedenis van die kritiese ondersoek verduister word, voer my artikel aan dat hoe onindrukwekkend die rekord van die intelligensiegemeenskap ook al is, intelligensiegemeenskappe floreer nie as gevolg van 'n slim vermoë om hul tekortkominge verdoesel, maar omdat hulle 'n beroep doen op 'n meer basiese kulturele begeerte om in prestasie te glo, veral prestasie gehul in misterie en veral misterie wat optree as 'n surrogaat vir geheue. Hulle is self nie immuun teen hierdie begeerte nie. Voorbeelde uit die geskiedenis van spioenasie wat hierdie punt illustreer, is talle, maar my referaat stel voor dat daar min beter voorbeelde is as dié van Groot-Brittanje se “Special Operations Executive,” of SOE tydens die Tweede Wêreldoorlog. As 'n fokuspunt stel ek spesifiek belang in die gereelde vang van SOE-agente deur Duitsers in Holland en Frankryk wat toe die gevange SOE-agente gedwing het om vals verslae na Londen te stuur wat die Britte verlei het om meer agente te stuur wat op hul beurt ontmoet is. , gevang en ook deur die Duitsers gedwing om vals verslae oor te dra. Aan die hand van 'n vreemde samestelling van teorieë oor opvoering, enkripsie, radiodrama en poëtiese diskoers, ondersoek my opstel hoe die veelvlakkige opvoerings wat hierdie valse uitsendings vereis het, gespeel het teen ooreengekome protokolle vir seinvaslegging. Kortom, my referaat ondersoek die vraag waarom die owerhede in Londen herhaaldelik gekies het – inderdaad, kultureel geneig was – om die radio-optredes te glo en die tekens te vergeet wat ontwerp is om vaslegging en mislukking aan te dui.

Los 'n boodskap 

boodskap Lys